Wat heel bijzonder is in het Curringherveld en eigenlijk voor het veel grotere gebied is de eiken houtwal rechts van het pad na de ingang voorbij de grote steen. De grote en oude zomereiken staan op een aarden wal.
Ooit was deze wal een waterkerende dijk in dit lage deel van het gebied nabij de pingo.
We gaan ruim 1000 jaar na Christus terug in de tijd toen de Cisterciënzer monniken vanuit hun klooster in Trimunt Tribus Montibus een sloot west-oost groeven op de grens van het hoogveengebied vanaf Veenhuizen om het uittredende zure veenwater naar het noorden af te leiden.
De uitkomende grond werd er als een dijkje naast gelegd en was eigenlijk de 1e weg in het Weterkwartier en liep tot Tolbert.
Vanaf de Leidijk nam men de ontginning ten noorden hiervan ter hand middels het graven van sloten om het gebied te ontwateren.
Waarschijnlijk vormde de aarden wal een grens tussen 2 waterpeilen in dit lage deel.
De wal zal dan niet in het 1000 zijn aangebracht, maar wel vrij kort daarna.
Dat is best wel bijzonder om daar even mijmerend bij stil te staan….
Niet bekend of er destijds eiken zijn geplant of deze spontaan zijn gekiemd.
Huidige bomen zullen ruim 100 jaar oud zijn (niet nader onderzocht)
We hopen dat de bomen er nog lang de stille getuigen mogen zijn van deze bijzondere geschiedenis en we zo dit verhaal kunnen door vertellen.
